باز باران با ترانه
با گهر های فراوان
می خورد بر بام خانه
یادم آید کربلا را دشت پر شور و بلا را
گردش یک ظهر غمگین گرم و خونین
لرزش طفلان نالان زیر تیغ و نیزه ها را
باز باران با صدای گریه های کودکانه
از فراز گونه های زرد و عطشان با گهر های فراوان
می چکد از چشم طفلان پریشان
پشت نخلستان نشسته
رود پر پیچ و خمی در حسرت لبهای ساقی
چشم در چشمان هم آرام و سنگین
می چکد از چشمان ساقی بر لب این رود بیجان
باز باران
باز باران با ترانه آید از چشمان مردی خسته جان
هیهات بر لب از عطش در تاب و تب
نرم نرمک می چکد از قطره ها روی لب شش ماهه طفلی رو به پایان
مرد محزون دست پر خون
می فشاند از گلوی نازک شش ماهه بر لبهای خشک آسمان با چشمان گریان
باز باران
باز هم اینجا عطش، آتش، شراره
جسم های افتاده بی سر، پاره پاره
می چکد از گوشها باران و خون و کودکان بی گوشواره
شعله در دامان در پا می خلد خار مغیلان
وندرین تفتیده دشت وسینه ها بر پاست طوفان
دست ها آماده شلاق و سیلی
چهره ها از بارش شلاق ها گردیده نیلی
وندرین صحرای سوزان می دود طفلی سه ساله،پر ز ناله
پای خسته دل شکسته
روبرو بر نیزه ها خورشید تابان
می چکد از نوک سرخ نیزه ها بر خاک سوزان
باز باران
باز باران قطره قطره
می چکد از چوب محمل خاک های چادر زینب به آرامی شود گل
میرود این کاروان منزل به منزل
می شود از هر طرف این کاروان همسنگ باران
آری آری باز سنگ و باز باران
آری آری تا نگیرد شعله ها در دل زبانه
تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه
تا نبیند کودکی لب تشنه اینجا اشک ساقی
بر فراز خیمه ها برگونه ها بر مشک ساقی
کاش می بارید باران
